ang mundo ay sadyang nag iiba.
pati ang tao nasasama.
bakit kaya kelangan pang mabuhay?
kung ikaw naman ay walang saysay.
habang tinitignan ang oras na lumilipas,
larawan ng nakaraan unti unting kumukupas.
lungkot at pighati kasama sa tuwina,
o kay saklap aking buhay na punong puno ng luha.
sa mundong aking kinatutungtungan
isang bagay dapat ilagay sa isipan
wag masyadong magtiwala sa mga nasa harapan
kung ayaw mong ikay masaktan ng lubusan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment